Yıkıldı hüzün ve döküldü utangaç yaprak . Kızarmıştı yaprak utancından , ara ara da sararmış , bitkin mi ne ? Ve dayanamamış bazısı dalında ölmüş , kupkuru ve kahverengi .

  Şaşırıyor ayaklarının altındaki ihtiyar güzellere , nasıl bir ihtiyar böyle güzel olur diye ... Boş bakışları sabitleniyor, güzel ihtiyarlara ve buruk bir tebessüm konduruyor hemen , hüzün yüklü yüzüne .

  Eğilip birini alıyor , avuçlarına , okşarcasına . Baya şaşalı , belki de gururlu , iyice kurumadan , bırakmış kendini daldan aşağı belli . Biraz kıskandı belli ki bu ihtiyarı , derin iç geçirdi , 'ben yaşlanınca nasıl olacağım acep , peki ya ... ' tamamlayamadı cümlesini , konduramadı ' ölümü ' oraya ...

  Belki  ' sonum belli ' dedi, ruhu . Ben güzel ölmek istiyorum dedi biri , ben fazlaca dalda kalıp kararmak istemiyorum , ben buraya sabit kalmak istemiyorum , inat etmek istemiyorum , diye haykırdı biri , olabildiğine kısık sesle ...


* Bu yazı ne zaman yazıldığı bilinmemekle beraber , nasıl bir kafa ile de yazıldığı bilinmemektedir .