Gölgem benim hayaletim

  Geldim işte.. En gelmemem gereken zamanda gelirim zaten, ya erken ya da çok geç, şansıma da erken geldiğimde buz olur yada cehennemi sıcak , ADHD'im beklemeyi daha zor yapar hep . Mesela şuan ödevimin başında olmalıydım ama yapmamak için bahaneye ihtiyacım var, yazmamaya ihtiyacım olduğu gibi, yazma ödevimde var mesela gece 11e kadar mühletim var ama onu da yazmıyorum . Yapmam gerek hissi beni çok boğuyor, sebebini az çok biliyorum ama bilmemek daha kolay işte . Yapıcam sonra beğenilmiyecek BE ĞE NİL ME YE CEK egom kırılacak , eeee o zaman ölim daha iyi di mi? Diiil! Başkası dese bunu hatalı düşündüğünü kanıtlamamak için yırtınırım , kendime gelince niye böyle bilemiyorum.

  Depresyonum tekliyor galiba (yine), bu düşüncelere, halsizliğe, uykulara açıklama bu . Bu histen nefret ediyorum. Bir adım ileri attıysam iki adım geri gidiyormuşum gibi hayatımın üç koca yılını iyileşmek için çırpınarak geçirdim ama boşa gibi .. İtiraf etmekten korkuyorum ama bir yanım depresyonum geçsin istemiyor, çünkü hayatımın kim bilir kaç yılını onunla geçirdim iyileşirsem nasıl biri olurum bilememe korkusu var . Saçma. Çok saçma. Gözümün ucuyla yazdığım cümleye bakınca çok SAÇMAAAAAĞĞĞ diye dilim dışarda kollarım savruk koşmak istiyorum . Bu da benim hayaletim galiba. Kendimden korkarak yaşıyorum , korkularımdan bir değil sürekli ölüyorum . Gözümün ucunda yarımlarım, minyatür ödevleri, seramik siparişleri ve yazı ödevi " Her mahallenin bir hayaleti vardır" . Ehehe kullandım işte yazımda bu cümleyi bence sayılır , evet, evet sayılır . Mı? Hayır ! Sadece uyumak istiyorum ve saçma şeylere ağlamak .