25 yaşındayım ve halen ne yaptığımı bilmiyorum.. Yirmi beş! Ben nasıl 25 olabilirim ki?! Ne zaman oldu bu , nasıl oldu? Daha az önce on yediydim gözümü kırptım hoop yirmi beşim . Zamanın hızlı geçmesi klışesine girmiycem tabi ama 25 hissetmemem çok zorluyor beni, çocuk hissediyoum halen . Çocukluğumu yaşayamadığım içinde olabilir tabi , yaşaman gereken bir süreci atlayınca şuan olman gereken yere varamıyorsun, ne çocuksun, ne yetişkin . Kimse bana yirmilerin böyle zor olduğunu söylememişti, ergenlik zor, yetişkinlik zor dediler evet ama spesifik olarak yirmilerin depresypnu, yetersizlik hissi , napıcağını bilememeyeceğin konusunda bir şey dememişti bana . Yaşıtlarımında hepsi aynı , yetersiz, geride kalmış ve sudan çıkmış balıklar gibi . Bu bizim jenerasyonun laneti mi yoksa önceki jenerasyonlar bunu çok iyi mi sakladı bilemiyorum çünkü küçükken 25 yaşında birini duysam hayatı çözmüş, düzenini kurmuş biridir derdim ama şimdi gelin bize bir bakın :)
Bu blogu yazmaya başladığımda on yediydim, nerdeyse 10 yıl geçti ama halen başladığım yaşta hissediyorum, yaşıtlarımın yarısı evli , bunu her fark ettiğimde çocuk büroyu arayasım geliyor çünkü çok saçma yaşıtlarımın evlenmesi! Neyse ki diğer yarısı da benim gibi naptığını bilmiyor da ucube gibi hissetmem bir nebzede olsa azalıyor . Yetersizlik hissi sürekli yeni bir şey denememe , öğrenmeme yol açsada asla gelişmiş hissedemiyorum. Kat ettiğim yolun farkındayım çünkü depresyonun bana neler yaptığını en iyi ben biliyorum, günlerce tuvalete bile gitmeden uyumalarım, sebebsiz ağlama krizlerim, kendimle ilgili yapmayı düşündüğüm korkunç şeyler..
Bunları geride bıraktım diyebiliyorum çünkü. 4 yıl önceki ben olsaydım uyanabildiğimi, yemek yiyebildiğimi bile hayal edemezdim. Ne çok yol kat ettim aslında ama kendime bunu inandırmak çok zor, başarı algısı kapitalist sisteme göre olunca ,başarısızlık kaçınılmaz oluyor . 4 yılda evden çıktım, iş kurdum, sosyal hayata karışmayı başardım bunları hayal bile etmiyordum ben tek bir hayalim kalmıştı elimde her şeyin bitmesi ama kat ettiğim mesafeye bak . ALO SALİHA AÇ GÖZÜNÜ DE BAK !!!
8 yıldır blog yazıyorsunuz ama ben sizi yeni görüyorum. Demek ki keşfedilecek daha çok blog var... :)
YanıtlaSilEnfes bir yazıydı, yer yer gülümsetti ve okurken dedim ki içimden "Heyy genç ne kadar sağlıklı büyüdüğünün farkında olmaman mümkün değil, potansiyelinin de... ama endişe etme kadın erkek fark etmiyor benzer süreçlerden geçiyoruz ve sen farkındalığının kalitesi açısından bir adım önde olan şanslılardansın. Önünde enfes bir zaman dilimi var, tadını doya doya çıkaracaksın.":)
YanıtlaSilTeşekkür ederim yorumunuz için beni cidden mutlu etti :)
Silmaşallah sanaaa :) düşünme böyle şeyler :) ülkemizin durumundan kaynaklanan sıkıntılar var, eğitim, iş bulma, ekonomi gibi. herkes depresyondaaaa :)
YanıtlaSilDeep ekonomik anksiyetem yok aslında şükürler olsun 2020 de biraz vardı ama diğer sorunlarımın önüne geçmedi tabi:) tenkuu 💖
SilBence hala genç bir yaş ve en güzel yaşlardan biri:)
YanıtlaSil❤️
SilKüçükken 20li yaşlar çok büyük gelirdi. Çok akıllı olacağımı düşünürdüm. Şimdi kendime ve yaşıtlarıma bakınca senin de yazdığın gibi depresyonu, bunalımı yetersizlik hissi gırla gidiyor. Yaşımız aynı yazdıklarına bakınca böyle düşünenin bir tek ben olmadığını görüyorum. Bu yaşta çok daha farklı şeyler olacağını hayal ediyordum. Ama ne buldum. Acaba hep böyle devam edecek mi yoksa bir müddet sonra düzelecek mi yoksa daha mı beter olacak? Evlilik konusunda gerçekten insanları tebrik ediyorum ben daha kendime bakamazken evlenip çocuk bakıyorlar. Her yaşın bir görevi vardı eğitim psikolojisinde biz o görevleri çok geriden takip ediyoruz sanırım. Yaşadığımız ülke de buna pek yardımcı olmuyor. Umarım gelecekte daha iyi şeyler yaşarız.
YanıtlaSil20liler sanki 50 yaşı gibi geliyordu banada:) ama şimdi halen çocuk gibi hissediyorum:) Çocuk konusunda da cidden şaşırıyorum bende, maddi sorumluğun haricinde manevi çok büyük bir sorumluluk, benim için şuan inanılmaz bir şey gibi geliyor. Umutla bakmaya çalışıyorum geleceğe umarım hepimiz için güzellikler bekliyordur 💖
Sil