MEYDAN OKUMA 16 GÜN/16 YAZI , 5

  Yine ve yeniden ve her zaman olduğu gibi benim geç kaldığım bir yazı - Allah'ım şu şekilde başlamadan yazı yazacağım günleri göster Yarabbel Allemin - , herkesin yarıladığı meydan okumaya aradan kaynak yaparak giriyorum hadi hayırlısı . Aradan girmeyi sevmem ama konuları çok sevince bir seferlik yapayım dedim , Ezgi'ye de bu güzel etkinlik için teşekkürü borç bilirim .

5. En son ne zaman kayboldun? Hikayesini anlatsana? 

  En son ne zaman kaybolduğumu hatırlayamıyorum öyle çok ki ahahaha , aklım bir karış havada biri olmamdan dolayı sürekli kaybolurum yakın zaman içinde hatırladığım iki anı var , ikisi de anneanneme gittiğimiz zaman Isparta da gerçekleşti . İlki anneannemin ' aynı ' mahallede oturan kardeşinin evine, kuzenim , kardeşim ve ben gitmeye çalışıp , defalarca gittiğimiz evi bulamamız , mahalle içinde çember çizip evi aramamız ve daha da kötüsü mahallede tanıdıkları arayıp bizim kızlar sizin evin önünden geçti mi diye sorularak bütün mahalle seferber olup bizi bulması . Yani hani küçük olsak neyse de kazık kadar olmuşuz nasıl böyle rezil bir duruma düşeriz . İkincisi de yine Isparta da şurada yazmıştım çok saçma bir hikaye haahahaha .

  En son değil ama benim en unutamadığım kaybolma hikayem çocukluğumdan , ben panik ve kuralcı bir çocukluk geçirdiğim için hiç öyle çocukken kendi kendime kaybolma hikayem yok , hep kardeşimin peşinden onu sürükleyip getirmeye çalışırken kaybolma hikayelerim ama şimdiye kadar en kötü ve unutamadığım kaybolma hikayem bu ; 

   11 yaşındayım Amerikaya ilk gittiğimiz zamanlar , İngilizcem sadece ' İngilizce bilmiyorum '' ile sınırlı ve Amerika'yı bize öyle bir anlatmışlar ki herkes bizi öldürmek istiyor ve bizden nefret ediyormuş , biz kim oluyorsak ve bizi kim öldürmek istiyorsa artık , adamlar kendi kendine yaşıyor Allah Allah . Yani kısaca daha ne Amerikayı , ne Amerikalıları , ne de İngilizceyi doğru düzgün bilmiyorum . Ailecek şehir merkezinde bir avm tarzı bir yere gitmiştik ve o zaman 8 yaşında olan kardeşim sıkıldım diye tutturdu ve fırladı gitti , bende peşinden koştum hemen . En üst kat oyuncak katı, oraya gitmek için koşmuş, neyse ben onu tuttum sürükleyerek götürmeye çalışıyorum ama benden küçük olmasına rağmen yapılıydı o zamanlar - halende öyle , ağlıycam - , hiçbir işe yaramadı tabi , dedim tamam bak ve hemen dönelim - çünkü sorumluluk sahibi bir velettim - . Neyse ikna ettim falan , artık dönelim dedi , indik aşağı , SUPRISE anamlar yok ! Ben orda bayılıcam nerdeyse , böyle tutunucak yer arıyorum , salak kardeşimde hiçbir şeyin farkında değil , ben sinirden onu boğmaya çalışıyorum bir yandan da içimden dualar ediyorum .

  Sakin kalmaya çalışarak diğer katları arayalım dedim . Sakin kalmaya çalışıyorum çünkü , derdimi birine anlatmaya çalışsam anlatamam ama insanlarda salak değil başı boş iki tane çocuk panik halde, soru soracaklardır muhakkak . Ben derdimi nasıl anlatırım diye kıt İngilizcemle kafamda cümle kurmaya çalışıyorum ama ya anlamazlarsa , o zaman homeless mı olurum yoksa diğer duyduğumuz gerçekliğinden ne kadar emin olabileceğimi bilmediğim ama o zaman feci korkutan , Müslüman çocukları devletin en küçük bir şeyde alıp , Hristiyan ailelere verdiği gibi bizi de verirler mi diye düşünüp duruyorum ama bir yandan da oradan oraya koşuyorum . Farkında değilim iki kere bütün binayı dolanmışım bile , bir aşağı bir yukarı koşuyorum .  O sırada biri bizi görüyor bir şeyler soruyor , büyük ihtimal rengi kaçmış nerdeyse ağladı ağlayacak suratlarımızdan dolayı , bende yapıştırıyorum cevabı ; ' aYY don'TTT siİppİİİkk İNgiliiŞşş ' sonra da hop koşuyorum ahahahha , çünkü  yakalıycak kadın beni (!) , hey Yarabbim  hahahaah . 

  Kardeşime çok güzel şeyler söyleyerek (!) kolundan çekerek bir kaç defa bütün binayı tavaf ediyorum , artık ağlamamı çok zor tutuyorum , kıpkırmızı gözlerim zaten , tam umudu kesmiş aşağı inerken yandaki yukarı çıkan yürüyen merdivenden babamı görüyorum , babamda bizi görüyor . Bu seferde hemen yukarı yanına çıkmaya çalışıyoruz ama babam yukarıda yok , o da bizim yanımıza gelmek için aşağı inmiş , böyle bu birkaç defa sürdü , sonunda bulduk . Allah'ım bulduk ama ben titriyorum , korkudan tansiyon , şeker ne varsa düşmüş . 

  Meğerse babamlarda bizi aramak için bütün binayı gezip durmuşlar , onlar yukarıdayken biz aşağıdaymışız , biz hareket ettikçe paralel olarak onlarda hareket ettiği için bir türlü buluşamamışız . Baya trajikomik bir hikaye , şimdi gülüyorum ama o gün yaşarken , ne hissettiğimi bir ben bilirim , resmen yaşlandım o gün . Kardeşime halen çok kızıyorum bu sebepten ama işin sinir tarafı o hatırlamıyor bile .. Söyleyin beni şimdi bunu nasıl boğmayım , hatırladıkça bir tane vurup bu o gün içindi diyorum .