Saife-i Saliha

  19 yıllık ömrü hayatımda ( Neredeyse 20 de neyse şimdi , kaldı 5 ay , bende görgüsüz İngiliz prensinin 6 ay önceden parti yaptığı gibi önden kutlama mı yapsam,  hem benim doğum günüme daha az zaman var  , 5 ay . Oyyyy anam oyyy , çok yaşlandım , ne kutlaması .  ) , bir türlü anlamlandırmadığım , mantık ve mana bakımından ' niye yaniii niyee 'diye beni süründüren düşüncelerle boğuştum - ve halen daha boğuşmaktayım da - . Kendimce bazen mantık kurdum , bazen zerre mantık taşımamasına rağmen , insanlar böyle ne yaparsın işte diye kolay çıkışı yakaladım . Ama halen daha bana mantıksız gelmeye devam eden bir sürü şey oldu ;

  Mesela , orta sehpa niye var , ne gerekçe ile var , amacı ne onun Allah rızası için ? Ciddiyim bu düşünce aklımın ermeye başladığı çocukluk yaşlarımdan beri var . Yani düşününce bir çocuk için bu soruyu sormak gayet mantıklı , şöyle ki , bir çocuğun gözünde salon , uçsuz bir deniz hatta okyanus , kimi zaman dev bir ova , kimi zamanlar ise kocaman bir ormandır .

  Ve bu koca alan misafirden misafire açılıp , Çırağan sarayı muamelesi gördüğü için , içinde bir canavar yatan, içi koşmalı , zıplamalı hatta ve hatta düz duvara tırmanmalı , oyun isteği ile dolup taşan benim gibi çocuklar için salon daha bir cazip gelirdi . Ama gelin görün ki , salona bin bir ısrar ve göz yaşı ile girdiğiniz koca salonda, oyun alanınız çirkin ve kaba 'bir şey ' tarafından kapatılmış . Bir çocuk için resmen travma nedeni .

  Velhasıl-ı kelam , bütün çocukluğum oyun alanımı kapattığı için dev orta sehpalarına nefret ederek geçti . Peki büyüdüm bir şeyler değişti mi ? HAYIR . Değişemez de , hain sehpa çocukluğu çaldı benden nasıl ona olan nefretim geçsin .

  Ve düşünce de gerçekten de işlevsel bir eşyada değil ki . Ben şimdiye kadar , orta sehpayı süs ve ayak uzatmak dışında doğru düzgün kullanan görmedim , sırf yer israfı . Gerçekten kullanabilen birileri varsa tebrikler ama ben gerçekten kullanabilen kimseyi görmedim .

  Geçen yıllarda , bir komşu var benimle uğraşmaya bayılır SAĞ OLSUN , anneme diyor, şu salona bir orta sehpa alsana , ayyyy bunu duydum bana bir fenalık geldi , bir gözüm döndü , kan beynime sıçradı resmen , aman yarabbim sehpa is come back diye sesler yankılandı beynimde .

  Dedim yahuuu dur ne yapıyorsun , Allah Allah , sen evine istediğini al , boş ver milletin evini , tövbeler olsun . Sonra ne derse beğenirsiniz bu senin annenin evi , sana ne oluyor , böyle muhteşem bir sessizlik oldu - fırtına öncesi sessizlik - , ben bomboş bakıyorum . Eeee madem annemin evi sana ne oluyor ama değil mi ? Üstüne üstlük farkında mı da bilmem ama bende bu evin bir üyesiyim . Tabi delirdim ama anacığım sağ olsun benim olay çıkarmamdan korkup doğru beni salondan kovdu , resmen 'inception ' yaşıyorum , salonception , yada sehpaception . Nedir ama bu kardeşim ben salonda hiç duramayacak mıyım , ühüüüüü .
  Benim anlamadığım bir başka nokta ise ; niye insanlar başkalarının hayatlarına bu kadar karışma ihtiyacı duruyorlar . Yada saçma sapan ne işe yaradığını bile anlayamadığım eşyaların yokluğunu çok ayıp (!) bir olaymışçasına karşılıyorlar . Özellikle sonradan görme tanıdık ve akrabalar böyle meselelere bayılıyorlar , hele birde patavatsızlarsa , tam evlere şenlik (!) bir manzara çıkıyor . Ve sonuç o sapma sapan eşyalar mecbur alınıyor , sırf laf söz olmasın diye . Mobilyaları takım alınıyor , ki içlerinde sevmediği, kullanmayacağı ve hatta ve hatta koyacak yeterli yeri olmamasına rağmen , alınıyor . Artık el alem bir şeycikler diyemez huzurla oturabilirler ama bir dakika orası bir süs odası olduğu için kullanılamıyor, hayırlı olsun efendim .

  Harikulade bir dizi izledim ve abartmıyorum şimdiye kadar izlediğim en güzel , en harika , en enfes , en naif, diziydi . Lucy Maud Montgomery 'nin 1900lerin başında yazdığı , ' Anne ' serisini bilir misiniz ? İçlerinden en bilineni de ' Anne of Green Gables' . Çok güzel bir çocuk romanıdır . Ben Amerika da İngilizcemi geliştirmek için okurdum ve içinde kendime dair çok şey bulmuştum ve aşırı derecede Anne'i kendime benzetirdim . Aynı zamanda çizgi filmleri ve animeleri de vardı , onları ise ayrı bir aşkla izlerdim . Ciddi bir Anne hayranıydım anlayacağınız . Ve bir gün bir dizi buldum , izliyorum izliyorum ama nereden tanıdık olduğunu hatırlamıyorum neden sonra bende bir ampul yandı , çocukluğumun kahramanını dizi olarak izliyormuşum meğerse . Nasıl bir mutluluk anlatamam , bütün çocukluğum , çizgi filmleri ve kitabı ile geçmiş nasıl sevinmem ama dimi ? Aslında , ' Anne ' ile ilgili tek dizi bu değilmiş , 30lu ve 80li yıllarda çıkmış başka versiyonları varmış ama onları ne kadar arasam da bulamadım - bulanların şu zavallıya , Allah rızası için haber vermesi önemle rica olunur 😂 - . Evet diziyi izlememin çok önemli (!) psikolojik sürecinden sonra , dizinin konusuna sonunda geçiyorum ; 

 * Dizimiz , CBC Kanada yapımı , netflix de yayımladı aynı zamanda. Yazarı ' Breaking Bad'in ' de yazarıymış . İkinci sezon onayı da aldı , ha gelir ha gelecek , eli kulağındadır - ayy inşallah - . Tek sorunu 7 bölümcük olması , doyamıyorsunuz zira . *

  1900lerin başı , Kanada 'nın şirin mi şirin , güzel mi güzel bir kasabası . Marilla ve Matthew Cuthbert kardeşler , koca çiftliklerinde bir başlarına ve yaşlı halleri ile çiftlik işlerini yetiştirememekten ötürü , çalıştırmak için, yetimhaneden bir erkek çocuk evlat edinirler . Tabi amaç ihlaslı olmayınca işler umdukları gibi gitmez . Onlar oğlan çocuk beklerken , bir bakarlar ki , havuç rengi hayranlık uyandıran saçlı - ama o saçlarını sevmiyor , resmen nimete şükürsüzlük -  zayıf bir kız çocuğu , adı Anne ama 'a ' ile değil ' e ' ile söyleniyor ve buna da , o çok önem veriyor  .

  Birde bir çenesi düşük ki sormayın , sürekli konuşuyor ama basit kelimelerle değil çünkü o , büyük fikirleri ifade etmek için , büyük kelimeler gerektiğine inanıyor , ki öylede yapıyor bıcırık , bir kelime dağarcığı var maşallah sonu yok ve büyük kelimelerini öyle bir tutku eşliğinde söylüyor ki , yanına gidip kocaman sarılmak istiyorsunuz , aferin be kız , nasıl tutkunu öyle güzel dışa yansıtıyorsun sen öyle .

Gözümüzden kaçıp giden küçük , muhteşem güzellikleri , bir şekilde bulup onları yine ender bir şekilde ve tabi ki süslü kelimeleriyle öyle bir anlatıyor ki , ben yaşamıyorum herhalde , yada yaşayamamışım hiç diye dolanıyorsunuz . Ve en önemli özelliği ise aşırı hayalperest , sizi buradan alıp çok uzaklara götürüyor , şaşıp kalıyorsunuz .
  İşte bu dünya tatlısı kızcağız bir yanlışlık sonucu , Cuthbertlerin çiftliği , Green Gables'a gönderilince  olaylar karışıyor . Matthew , çok şefkatli , sessiz ve çok minnoş bir amcamız ama Marilla çok sert , kesin ve katı kuralları var hatta başta çok merhametsiz gibi bile gözüküyor . Ama kasaba halkının davranışlarını görünce anlıyorsunuz , Marilla merhametsiz değil biraz sert sadece fakat iğrenç kasaba halkı o kadar zalim ki , zavallı Anne'e yapmadıklarını bırakmıyorlar . Neyse bizim , kızçe onu yanlışlıkla buraya getirildiğin anlayınca yıkılıyor , istenmemenin acısı ile salya sümük ağlıyor bizim yavrucak . Haline acısa da yine de onu Marilla başta istemiyor ama vicdanı el vermiyor bizim ufaklığı göndermeye ve bu sayede Anne , Green Gables 'ın bir üyesi oluyor ...

 * Öncelikle söylemeliyim ki , Anne karakterini oynayan kızçe ( Amybeth McNulty ) , müthiş bir oyuncu . Anne karakterinin bütün aşırı ve abartı hareketlerini çok doğal bir şekilde adeta yaşayarak oynuyor , böyle aşırı hareketleri olan karakterleri yapay olmadan oynamak her baba yiğidin harcı değildir - aferin kız - .

* Anne çok harika bir çocuk , hayalleri ve konuşmaları beni benden alıyor .

  Varan 1,
  Varan 2,


  Varan 3,


* Birde muhteşem betimlemeleri var ki , onlara söyleyebilecek söz bulamıyorum .


*Duygularını o denli yoğun yaşıyor ki , sizde onunla birlikte bir coşuyorsunuz . Üstüne o duygularının hepsini dışa yansıtıyor ve hayranlığınız katbekat artıyor . Nasıl oluyor da bütün düşüncelerini dışa yansıtıyor diye sormadan edemiyorsunuz .

  Varan 1,

  Varan 2,