Saife-i Saliha

  İlginç bir belgesel izledim , gerçi tam belgesel miydi ona da tam emin değilim , dizi değildi , reality Show değildi , gezi programı da değildi , kısaca bir garipti , belki bir belgeselimsiydi , yada belgeselin çıtır haliydi diyebilirim . Sıkı bir belgesel izleyicisi olarak buna tam olarak belgesel diyemem - yazar burada ne kadar entelektüel bir birey olduğuna dikkat çekmek istedi , hahahaha - ama ben izlerken çok keyif aldım . Bu arada en büyük hayallerim arasında belgesel yönetmek olduğunu söylemiş miydim ? Ama klişe bir belgesel olsun istemem , çok ilginç bir konusu olsun isterim , yakın gelecekte mümkünatsız gibi dursa da bir gün elbet olur - Allah'ım amin - .

  

  Bu yaz izlediğim en güzel dizi , hatta izlediğim en iyi dizilerden , kalitesi kesinlikle Kore dizilerinin çok üstündeydi . İzlerken bir an bile sıkılmadım , sanki çok bunalımlı bir konusu varmış gibide dursa da , aşırı eğlenceli ve komikti ama kesinlikle boş bir komediden ibaret değildi . Çok farklı bir tarzı vardı , dedim ya komedi olup da boş olmayan fazla dizi-film yoktur , farklı olarak başroller kadınlardı ve hepsi tamamen farklı yapılarda bambaşka dünyaların kadınlarıydılar ama hepsi birlik olup çok güzel bir kadın dayanışması gerçekleştirdiler . Güzel olan bir diğer şeyse başrol ablaların hikayelerinin birbirinin önüne geçmeyip , hepsinin de farklı bir hikayesi olmasıydı . Dizinin tek bir kötü yanı var o da , sadece 12 bölümden oluşuyor olması , zira tadı damağınızda kalıyor . Başrol aplamızı da Lee Yo Won canlandırıyor , bilen bilir kendisi muhteşem dizi Ruh Bekçisinin ( 49 Days ) sürekli bunalımlı gezen başrolü , kendisi diziyi izleme nedenim olur , aşııırrıı derecede Ruh Bekçisini severim , her halde izlemeyen de yoktur - varsa da gitsin izlesin lütfen - . İşte bu ablamız  , gelmiş 38 yaşına , üç tanede çocuk doğurmuş ama yeni nesil uyuz oyunculara taş çıkarıyor , neyse Lee Yo Won 'a olan övgülerimi kısa keseceğim, artık başka zamana kalsın . 

   Dizinin Konusu ;

  Kim Jung Hye ( Lee Yo Won ) ,  aşırı zengo bir ablamız , üçüncü nesil chaebol denen tiplerden , hayatı pahalı çanta , ayakkabılar , kıyafetler alarak geçiyor - Allahım bize de nolur , amin - . Ablamız birde çok pek bir güzel - maşallah tütü tüüüü - fakat burnundan da kıl aldırmayan birisidir - bir zahmet yani - . Ama bir gün ablamızın meymenetsiz salak kocasının onu aldattığını ve 18 yaşında bir oğlunun olduğunu öğrenir . Ve kafasında düdüklü tencere patlayasıca kocası , babasının şirketini devralabilmek için bir erkek varise ihtiyacı olduğundan - ay hangi yıldayız , ne bu , sanırsın ülke yönetecek - , hiç umrunda olmamasına rağmen oğlunu da eve getirir . Bizim zavallı ablamız da delirmesinde ne yapsın ? Hiçbir şey yapamaz tabi !
  Neyse efenim , bir gün bu hanım ablamız , salak kocasının arkadaşı olan, Seul Eğitim Bakanı adayının konuşmasına zorla da olsa gider . Bu Eğitim Bakanı adayı da bir sevimsiz bir sevimsiz ki sormayın - bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim , vakası-  , bacak kadar boyuyla karısını dövüyor ama işe gelince işte eğitim sistemini şöyle değiştireceğim , böyle değiştireceğim diye de nutuk atan bir tipitip . Bu salak küçük enişte tiplinin dövdüğü karısı da, Lee Mi Sook ( Myung Se Bin ) zavallım, pek bir hanım , pek bir zarif - 60 yaş üstü teyze çıktı içimden - , insan vurmaya kıyamaz  . Cefakar, vefakar , çilekeş bir ev hanımımız bu abla da . Bu ablamızda bıkmış ama hiçbir şey yapmaya da gücü yetmiyor ve bizim Jung Hye onun şiddet görürken ki halini yanlışlıkla da olsa görüyor . Kafasında bir anda bir ampul yanıyor ve 5 dakika önce tanıştığı kişiye gel seninle intikam alalım diyor ve hile ve tehdit ile zorla onu ilk intikamcılar kulübü toplantısına getirtiyor .
   Buluştukları kafede de , bir diğer hayatın sillesini yemiş olan ablamız var , Hong Do Hee ( Ra Mi Ran ) . Bu ablamız orta direklik ile fakirlik arasında bir yerlerde yada dizide ki zengolardan sonra gözümüze bir fakir gelmişte olabilir . Hong Do ' nun liseye giden , biricik akıl küpü oğluşuna , sınıfında ki gerizekalı at hırsızı tipli ergen veletler, zavallı çocukla uğraşıp üstüne birde iftira attıkları için , çilekeş Hong Do ablamızda , bu çocukların annesi ile anlaşmak için kafede buluşur . Fakat bilmiyor ki yılanın başı bu kadın, bir sinsi , bir çirkef , bir görgüsüz ki sormayın . İşler bu şirret kadınla kötü gidip , vitaminsiz salak oğlu ile Hong Do'yu insanlar içinde rezil edince bizim kızçe , Jung Hye olayı görüp onunla da orada tanışmasına rağmen , ona da ' gel gardaş intikam alalım' diye kulübüne davet eder . Artık tamamen farklı hayatları ve karakterleri olan üç ablamız , intikam almak için güçlerini birleştirecektir .

  Dikkat dikkat ! Bundan sonrası , fasulyenin faydası , dizinin yorumu , repliği ve yüksek spoilerı içerir , izlemeyenlerin uzak durması tavsiye edilir . 


* Genel olarak izlediğim dizilerde muhakkak bir kaç tane sevmediğim başrol olur ama bu dizide bütün başrolleri çok sevdim . Özellikle Hong Do Hee , aşırı komik bir karakterdi , Ra Mi Ran çok iyi iş çıkarmış . 

*Aynı şekilde diğer bütün karakterlerden de nefreeeettt ettim . O kadar çirkef ve görgüsüz insanı tek bir dizide  toplamışlar , izlerken sinir krizi geçiriyordum . Jung Hye ve Mi Sook'un kocalarından ayrı ayrı nefret ettim , böyle birbirlerine bağlayıp helikopterle aşağı sarkıtmak istedim . Biri bacak kadar boyuyla karısını dövüyor , biri ise dünyanın en tiksinç insanı, o haliyle bu güzelim kızla evlenmiş ama kıza çektiriyor . Tabi birde sinir müdür var , sevimsiz şey , pis sapık , ilk bundan intikam almaları rahatlattı beni , yoksa bu bunları rahat bırakmazdı . Ama en sinirimi bozanlar , en sevimsizleri, para isteyip duran , görgüsüz teyze ve  mesmursuz oğlu ( Şu mesmursuz ne demek hiçbir fikrim yok , anneannem sevmediği kişilere diyor , hahaha ) . Ay nasıl sevimsiz , nasıl çirkefler , ıyyy aklıma geldikçe sinirleniyorum . 

* Hong Do Hee , çok komikti , aşırı eğlendirdi . Jung Hye ve Mi Sook'a ablalık yapıp sürekli onların derdine koşması çok güzeldi . Oldukça kendinden emin ve özgüvenli bir ablamız olmasına rağmen , gurursuzca insanlara - her ne kadar çocukları içinde olsa - yalvarması çok üzücüydü . Açık sözlülüğü beni benden aldı .

  Yeni bir şey öğrendiğimde eğer beni çok şaşırtırsa , heyecandan titrerim , ellerim buz kesilir , sanki Sibirya da ıssız bir arazide bırakılmışım gibi , parmaklarımı hissetmeyecek kadar üşür , karnım ağrır , şekerim düşer  ve aşırı derecede terlerim , böyle peşimden bir mahalle boyunca köpek kovalamış gibi - ve şuanda da yazı yazdığım için aşıııırrrııı heyecanlıyım , ellerim titriyor sürekli yanlış yazıyorum , sonumuz hayır olsun - . Bunun nedenini hep merak ettim ama herhangi bir mantıklı sonuca varamadım .

  İşin kötü tarafı bu anormal boyuttaki heyecan olayı sadece bir durum ile ortaya çıkmıyor , öyle saçma şeylere heyecanlanıyorum ki artık yorucu olmaya başladı . Bir arkadaşım mutlu olduğunda yada heyecanlanınca iştahı kapanıyor , bu nerenin heyecan türü bacım , hiçbir zaman anlamıyorum bu durumu ve AAAAASSSSSLAAAAAA da anlamayacağım . Yemek candır yaaaa , canım yemek, Allah'ım sana şükürler olsun , iyi ki  yemek yemeği seviyorum .

  Off aslında ben başka bir şey anlatacaktım ama yine böyle saçmalamaya başladım , çünkü saçmalamak hayatımın amacı - büyük vizyon sahibiyim - . Neyse ne efenim , benim anlatacağım şey , annemin bir yıldır hatta belki de daha da uzun süredir ama ben farkında olmaya bilirim , entel akımlarına kendini kaptırdı - hahahaha - , yani işte bio enerjidir , ne bileyim , hastalıkların psikolojik sebepleri falaaaann filan . Başta hiçbir şekilde olayı ciddiye almazken ve sürekli gırgır geçerken  , beni de zorla araştırmalarına ortak etmeye başladı ve birde bakmışım , arkadaşlarımın auralarına bakıyorum - işte böyle yamulursun , Saliha efendi - .

  Neyse annem olayı daha da ciddiye alıp, eğitimlerde aldı ve her ders sonunda benimle oturup ders tekrarı yaptı - bu cümleyi nasıl ciddiye alabilirim , hahhhaha - ve bende her şeyleri böyle böyle ezberledim . Annemi çalıştırken - hahhahha - öğrendiklerim beni o kadar şoke etti ki , kimi zaman uyuyamadım , uyuduğumda da öğrendiklerimi kabus olarak gördüm . Şimdi anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki ama zaten düşük bir çenem olmasından kaynaklı ve de  sadece tek bir şey anlatırken bile çok fazla konuşmamdan hepsini nasıl anlatırım hiçbir fikrim yok o yüzden beni en çok etkileyenini anlatacağım . Psikolojik sorunların , travmaların , hastalıkların , fobilerin, depresyonun , anksiyetenin , takıntıların ve benzeri şeylerin hepsinin nedeni bizim nesiller önce yaşamış , hiç görmediğimiz ailemizden geçermiş. Onların psikolojik yükünün yıllar sonra katmerlenerek taşırmışız . Niyeeee ama niye diye çok sorguladım , benim derdim bana yetiyor birde kaç yüz tane insanın psikolojik yükünü taşıdığımı bilmek birkaç gün beni bunalımlı bir halde gezdirdi . İnsan miras deyince köşkler yalılar bekliyor , ama gerçekte miras olarak travma mı bırakıyorlar yani - çok teşekkürler gerçekten - .

  Ve bu beni dehşetler içinde bırakan durumu öğrenince birçok şey daha şeffaflaştı . Küçükken aşırı bir mükemmeliyetçilik ve obsesifliğim vardı . Ve gerçekten el kadar çocuğun bunları nerden kaptığı çok büyük bir merak konusuydu . Mükemmeliyetçilik hayatınızı en kısa yoldan berbat etmenin bir numaralı yoludur . Sürekli mükemmel olmak için aşırı bir stres içinde olursunuz , kendinizi yıpratır da yıpratırsınız ve başarısızlık korkusu bütün bedeninizi kaplar , bir işi yaparken başarısız olmaktan yada tam mükemmel yapamamaktansa hiç yapmamayı tercih edersiniz , o zaman gerçek bir başarısız korkak olursunuz . İşin birde şu yönü var ki mükemmellik takıntınız sosyal hayatınız yakıp yıkar , çünkü karşınızdaki herkesi mükemmel istersiniz ve kimse mükemmel değildir . Biz insanız , aciziz , hata yaparız bu gayet normal bir durum , hakeza karşımızdakilerde öyle .

  Bu illetin kaynağını ise, ilk defa bu yıl çözdük , aile sırlarımı anlatamayacak olsam da,  en az 5-6 nesil önce , gerçekten çok ağır bir olay yaşanmış ve bu travmadan sonra kaç nesil mükemmeliyetçilik ile boğuşup durmuş . Mesela çok basit bir örnek vereyim , anneannem yemek yaparken , yemeği birkaç dakika unutup fazla kızarttı ama onun tepkisi sanki ciğerini sökmüşlerde ortada kalmış gibiydi , ben nasıl böyle bir şey yaparım diye söylendi durdu , nasıl morali bozuldu nasıl bunalıma girdi inanamazsınız ve bu ruh hali en az iki gün devam etti , bir türlü moralini düzeltemedik . Bu kadar basit bir şeyde bile böyle karalar bağlıyorlar düşünün ve ben kendimi bu lanetten tamamen olamasa da yavaş yavaş kurtardım . Ama nasıl ben bile emin değilim .

  Baba tarafından dedem çok cool biriydi 10 yıl onunla yaşamam bende olumlu - olumsuz çok etkileri oldu . Ve büyük ihtimalle onun o halleri beni geçte olsa etkilemişti, bana aşırı bir özgüven aşılamıştı mesela , hep aşırı yaramaz çocukların olduğu yerlerde yaşadım ama kimse bana bir şey yapamazdı çünkü dedemden çok korkarlardı , bu beni çok güvende hissettirirdi . Yada bir şeyleri yapabileceğime beni o inandırmıştı . Ama benim kendimi aşma kararı almam onun vefatından sonraydı , babamın işi için gittiğimiz Amerika da insanları gördükçe o kadar şaşırdım ki , o kadar farklı bir alemdi ki , insanlar ne istiyorsa onu yapıyorlar , kendi istedikleri kişi oluyorlardı ve diğerleri de birbirini yargılamıyorlardı . Kimse kimseye bir şeyler ispatlamaya çalışmıyor , nasıl rahatsa ve mutluysa öyle yaşıyordu .

  Mesela bir kadın görmüştük , pantolonun paçaları uzun , biz olsak en pahalı ve nam salmış terziye götürüp kısalttırırız ama o kadın , bir adet paket lastiği ile onu tutturmuştu , inanılacak gibi değil dimi ? Bunu değil yapmak asla düşünemem bile , düşünce başım ağrır yani o derece. Ama hanım ablamız hop şipşak iki dakikada halletmiş öyle ne güzel bir şey ya , kafan aşırı rahat . Amerika da yaşayan Türklerle konuşup bu duruma olan hayretimizi anlatınca , üniversitede okuyan bir Türk hanım , bende Türkiye de ipek eşarp takmama rağmen burada , okula giderken tülbent takıyorum demişti . Türkiye de asla nasıl rahatsa öyle yaşamıyorlar , tatile döndükleri anda eski zorlu hallerine dönüyorlardı . Ama düşünüyorum da bir kızın , üniversiteye giden bir kızın , instagirl şeklüllü şüküllü şallarından değil de tülbent taktığını , o kıza yaşatılacak psikolojik baskıyı  , başarıları , karakteri , zekası, yerine kılıfına göre yargılanacağını . Ama niye ?

   Ve ben ergenlik dönemi buhranları ve bu beni dumura uğratan durumlar sonucunda , ben ne yapıyorum dedim ve kendimi durdurmaya karar verdim , rahatlamaya ve öz benliğime kavuşmaya çalıştım . Ve Allah'a sonsuz şükürler olsun ki bu illetten büyük oranda kurtuldum , etkileri halen sürmüyor mu ? Elbette ve maalesef ama kendimi olumlu telkinler ile bu lanetten kurtarmaya çalışıyorum , her gün kendime olumlamalar yapıyorum , insanları olduğu gibi kabul etmeye çalışıyorum , insanları değiştirmeye çalışmak gibi kendimi ve başkalarını yıpratan şeylerden uzak duruyorum , bir şeyi istediğim gibi yapamayınca moral bozmuyorum , elimden gelen buymuş diyip teskin oluyorum,  aciz olduğumu hata yapabileceğim gerçeğini kabulleniyorum ve aynı şekilde karşımdakilerinde hata yapabildiğini kabulleniyorum ve hayat o zaman gerçekten mükemmel oluyor .

  Ama güzel ülkemin , güzel insanlarının bu mükemmeliyetçilikten ne zaman vazgeçeceğini bilmiyorum , ne zaman rahatlayacaklarını , ne zaman mutluluğu başka şeylerde aramaktan vazgeçeceklerini bilmiyorum , ülkem adına da dualar ve olumlamalar yapıyorum ve belki bütün bir millet öylede olmasa da ailemin olumlu değişimleri , yine dostlarımın ve çevremin böyle ümit verici değişimleri beni ziyadesiyle ümitvar ve mutlu kılıyor , darısı tanımasam da orda burada , sokaklarda , metroda gördüğüm omuzlarında mükemmeliyetçilik yükünü taşıyanlara demek istiyorum ve yine neyle başla neyle bitiriyorum diye düşünecekken , mükemmeli arama akışına bırak mottomu hatırlıyor ve rahatlıyorum .



 Not : Kalıtsal travmalar ile ilgili  bir şeyler yapmak , öğrenmek , kurtulmak isteyenler mutlaka , ' Seninle Başlamadı 'yı okusunlar , çok ısrar ediyorum .