Saife-i Saliha

 "  Kesilmemiş karpuz " bu terim bana hep çok komik geliyor, insanı en koca ve söylenimi de kaba olan meyve ile karşılaştırmak .. Hani genelde bunu evlenilicek insanlar için söyleniyor ama sanki sadece erkeklere uyan bir hali var gibi, bir kadına yakışmıyor benzetmesi. Erkekler hiçbir şeye layık değiller o yüzden onlara yakışıyor. Hatta bu tabir biraz kibar bile kalıyor bence, " yarılmamış karpuz" daha iyi değil mi meselaa. 

  Ya da baş vermiş yirmilik dişi, çünkü genelde çürük çıkıyorlar ve istisnasız hepsi de çıkarken acı veriyor.  

  Ya da mesela meyveden gitsek " kabuklu yer fıstığı" o da kabuklu, açılmamış , yerde yetişiyor ve her yeni fıstıkta tadı kötü çıkma ihtimali var, ki kötü tatlı fıstık baya kötü bir şey, berbat ötesi bir an, deneyim, kesince karpuz kötü çıksa yemezsin kalır , tabi biraz fazlaca bir çöp oluşur ama en azından o tadı almazsın . Ama yer fıstığı öyle mi kötüyse yemeden anlamıyorsun , büyük bir risk . Sonra da beğenmezsen aceleyle başka fıstık yemen lazım ki o tat gitsin , yani gitme ihtimali var o berbat halin . 

   25 yaşındayım ve halen ne yaptığımı bilmiyorum.. Yirmi beş! Ben nasıl 25 olabilirim ki?! Ne zaman oldu bu , nasıl oldu? Daha az önce on yediydim gözümü kırptım hoop yirmi beşim . Zamanın hızlı geçmesi klışesine girmiycem tabi ama 25 hissetmemem çok zorluyor beni, çocuk hissediyoum halen . Çocukluğumu yaşayamadığım içinde olabilir tabi , yaşaman gereken bir süreci atlayınca şuan olman gereken yere varamıyorsun, ne çocuksun, ne yetişkin . Kimse bana yirmilerin böyle zor olduğunu söylememişti, ergenlik zor, yetişkinlik zor dediler evet ama spesifik olarak yirmilerin depresypnu, yetersizlik hissi , napıcağını bilememeyeceğin konusunda bir şey dememişti bana .  Yaşıtlarımında hepsi aynı , yetersiz, geride kalmış ve sudan çıkmış balıklar gibi . Bu bizim jenerasyonun laneti mi yoksa önceki jenerasyonlar bunu çok iyi mi sakladı bilemiyorum çünkü küçükken 25 yaşında birini duysam hayatı çözmüş, düzenini kurmuş biridir derdim ama şimdi gelin bize bir bakın :) 

  Bu blogu yazmaya başladığımda on yediydim, nerdeyse 10 yıl geçti ama halen başladığım yaşta hissediyorum,  yaşıtlarımın yarısı evli , bunu her fark ettiğimde çocuk büroyu arayasım geliyor çünkü çok saçma yaşıtlarımın evlenmesi! Neyse ki diğer yarısı da benim gibi naptığını bilmiyor da ucube gibi hissetmem bir nebzede olsa azalıyor . Yetersizlik hissi sürekli yeni bir şey denememe , öğrenmeme yol açsada asla gelişmiş hissedemiyorum. Kat ettiğim yolun farkındayım çünkü depresyonun bana neler yaptığını en iyi ben biliyorum, günlerce tuvalete bile gitmeden uyumalarım, sebebsiz ağlama krizlerim, kendimle ilgili yapmayı düşündüğüm korkunç şeyler..

 Bunları geride bıraktım diyebiliyorum çünkü. 4 yıl önceki ben olsaydım uyanabildiğimi, yemek yiyebildiğimi bile hayal edemezdim. Ne çok yol kat ettim aslında ama kendime bunu inandırmak çok zor, başarı algısı kapitalist sisteme göre olunca ,başarısızlık kaçınılmaz oluyor . 4 yılda evden çıktım, iş kurdum, sosyal hayata karışmayı başardım bunları hayal bile etmiyordum ben tek bir hayalim kalmıştı elimde her şeyin bitmesi ama kat ettiğim mesafeye bak . ALO SALİHA AÇ GÖZÜNÜ DE BAK !!!