Saife-i Saliha

1. Kendinde sevmediğin özelliğin nedir?

  Canım kendimi pek bir severim , o yüzden benim için bu soru zor hahaha . Şaka bir yana kendimi ne kadar seversem seveyim aşırı gıcık olduğum özelliklerimde var . Mesela aşırı çok sinirlenirim ve sonucunu düşünmeden parlarım , kavgaya çabuk girişirim , normalde çok mantıkçıyımdır ama sinirlendiğim an akıl mantık kalmıyor , kendimi kaybediyorum resmen ve o sinir anını sonrada hatırlamıyorum . Birde çok çabuk modum değişiyor , ikizler burcu arkadaşlarım bile şok oluyorlar , bakın ' İKİZLER ' diyorum , onlar bile şaşırıyor .

   Bitmedi , çok panik bir insanım , ya şöyle olursa ya böyle olursa diye çok düşünürüm ama gariptir ki , kriz anında herkesten daha soğuk kanlı olurum , kriz yönetimim iyidir - azıcıkta kendimizi övelim fazla yerdik - . En son İstanbul da deprem olduğunda arkadaşımla beraberdim , kız korkudan öyle bir zıpladı ki diğer odaya geçti ama ben o an oturup çay içiyordum , etrafa bakıyordum , ' Allah Allah niye sallanıyor ki burası ' tarzı bir şeyler diyordum ama arkadaşım bir gitti geldi , sonra fırladım tabi kızı sakinleştirmek için , herkesi sakinleştirdim baya . İşin komik tarafı , 'gece ben uyuyamam ' diyen arkadaşımın deliksiz uyuması benimse, ya bir şey olursa diye beklemem , kardeşim çok dalga geçti benimle , bir şey olmazken panik olup olay anında sakin kalmamla , her şeyi tersine yaşıyorum resmen . Ama ne olursa olsun hatalarımla kusurlarımla seviyorum , insan olmanın dayanılmazlığı hatalarımız , kendime çok yüklenmiyorum bir iki özellik yüzünden .

2. En büyük takıntın nedir?

  Tam kişisine geldiniz , tam bir deli manyak olduğum için , hayatım takıntıdan oluşuyor hatta ve hatta takıntılarım hayatım olmuş . Gerçi büyük oranda aştım , bir dönem abartısız günde yüz kere elimi yıkıyordum , böyle ellerim parçalanıyordu , böyle elimi koluma bakıp orantısız mı bu diye kafayı yiyordum , mutfaktaki fırın , ocak tarzı şeylerin kenar çizgilerini , düğmelerinin etrafını kürdanla saatlerce temizliyordum , asimetrik şeyler görünce elim ayağım titriyordu . Bunların hepsini aştım - şüküüüüüürrrrrrleeeeeeeeeeeeeeeerrr olsun -  , zaten hepsi ailemin kalıtsal travmaları , kendinden olmadığını anlayınca insan daha kolay aşıyor .

  Çok kuralcıyım , bir şeyin kuralına aykırı yapılması sinirlerimi geriyor , mesela , yemeyi tabağa koymadan üstünden yemek , diğerlerini beklememek , yada bir şeyin tarifine uygun yapılmaması , sıraya girmeden aradan kaynak yapmak - bu yüzden okul hayatımda asla kantinde sıra bana gelmedi , hep aç kaldım ahahaha - , konuşulan saatte gelinmemesi - bu konuda çarpıldım galiba , son aylarda hiç saatinde yetişemiyorum - tarzı şeyler , annem bu kadar kuralcı olma gevşe biraz diye sürekli kızıyor ama bunun için çok uzun zaman gerekiyor .

3. Kimsenin bilmediği bir sırrın var mı?

  Ayy tabikisideeee var hatta çok var , çok ağzım sıkıdır , kendimden başkasına anlatmam ben. Anam çok sinir oluyor ama bende böyleyim ketum bir yapım var . Ama kimsenin bilmediğini , buraya yazarsam herkesin bildiğine dönüşür, sırlık yok olur , olmazzzzz , yazılmazzz .

4. Hayattaki en büyük başarın nedir?

   Dünya için küçük benim için büyük başarılarım dolusu ile var , canım kendişkomla gurur duyuyorum , ayyy kız yerim seni . Yukarıda da yazdığım gibi bir çok takıntımı aştım , geçmişimle yüzleştim , affettim hem kendimi hem de başkalarını , insanlara güvenmeyi öğrendim , insanları sevmeyi öğrendim , mükemmeliyetçiliği bıraktım , kendi konfor alanımdan çıkıp hiç tanımadığım insanlarla sosyalleştim , yenilikleri açık olmayı öğrendim, başkalarının ne sevgisine, ne de onayına ihtiyaç duymadan yaşamayı başladım  . Ama en çok da kendimi sevmeyi öğrenmek benim için büyük başarıdır , kendimi sevince diğer bütün sorunlarım tıkanıklığın açılması ile aktı , ayyyyy gece gece mutlu oldum birden , noluyor tövbe hahahaha . Fakat bunların hiçbiri bir gecede olmadı çok uzun sürdü , yıllarca bunları halletmek için küçük küçük adımlar attım , her seferinde başka bir korkumun üstüne gidip , çok cesur olmam gerekti , belki sırtlanlar dolu bir kafeste değildim ama psikolojik savaşlar her zaman en zor olanlar olmuştur , bütün karşına çıkan zorluklar beni daha güçlü ve sonrakiler için cesur yaptı .


5. Seni en mutlu eden şey ya da şeyler nedir?

  Ayyyy bir sürü şey var ki . Ama yine de mutlu olmak bir şeye ihtiyaç duymam , mutluluk kendinle alakalı bir şey bence - ayy iyicene kişisel gelişimci oldum bugün,  yeter aaaa - . Rüzgar beni çok mutlu eder , sanki beni bütün benliği ile kucaklayan bir dost gibi gelir hep , küçükken Kaze no Shoujo Emily de, Emily rüzgara aşıktı ve ona ' Rüzgar Kadın ' derdi ben bunu izledikçe çok keyiflenirdim , benim gibi rüzgara aşık olması sadece bir hayal ürünü olmasına rağmen çok mutlu ederdi beni . Dağlar, yüksek dağlar ama şehirlerden uzakta olanlar , zirvelere çıkıp aşağı bakmak beni mutluluktan ağlatır ki çok kolay ağlayan biri değilimdir . En büyük hayalim dağda yaşamak zaten . Yüksek yerler insanı manevi olarak çok güzel etkiler , beniyse ekstra olarak etkiliyor , bütün ruhum temizlenmiş ve hafiflemiş gibi hissediyorum . Bebekler ve yavru kediler , insan aklını kaybeder mutluluktan öyle bir şey . Çiçekler , yeşil , yeşil çiçekler , yemek yapmak ve yemek , konuşmak , düşünmek , boş arazilerde deliler gibi koşmak , dans etmek ama çılgınlar gibi , bağırarak sevdiğim şarkıları söylemek , fotoğraf çekmek , hayal kurmak , yazmak ve okumak .

6. En sevdiğin ünlü kim?

  Ciddi olarak seçemedim bunu , kimsin kardeşim uğraştırma söyle bana .

7. Şansa inanır mısın? Şans getirdiğini düşündüğün eşyan var mı?

  Hayır . Ama kader, kısmet , nasip ve akışa çok inanırım . Nasipli olduğumu düşünüyorum , başım dertten kurtulmasa da neye ihtiyaç duysam Allah karşıma en güzel şekilde çıkarır. Mesela , ayakkabıya ihtiyacım olur, ben hiç aramam ve kafamı onunla meşgul etmek istemem fakat hiç beklemediğim şekilde bana nasip olur . Maddi şeylerin şans getirdiğini düşünmem .

8. Hayalindeki meslek ve nedeni?

  Çok var hihihi , öncelikle savaş fotoğrafçısı olmak çok isterdim fakat ona benim gibi bir yapıda birinin dayanması çok zor maalesef . Sonra belgesel yönetmeni olmak isterdim , hiç görülmemiş şeylerin belgeselini , bilinmeyen hayatları belgelemek isterdim , bu o kadar da imkansız gelmiyor bana bir gün olabileceğine inanıyorum - çünkü salağım - . Ama en çokta çiftçi olmak hayalim sanırım , dağlarda şirin bir çiftliğim olsun içinde , atlar , keçiler, oğlaklar ve bir sürü kedim , bir yandan da sebzeler ve meyveler ile ilgileneyim , onları yetiştireyim yada botanik çiçekler yetiştireyim bunu da çok isterim . Toprağa , doğaya , özüme yakın olmak isterdim .

9. Kafan bozukken yaptığın şeyler nelerdir?

  Kendime özel ilgi gösteririm , önce kocaman bir salata yaparım yada makarna sonra beni mutlu eden filmlerden birin açarım . Ama çok üzgün hissedecek kadar bozuksa , o an hiçbir şey yapmam , duygularımı dinlerim , yalnız başıma düşünürüm , birileriyle konuşmak iyi gelmez o anlarda , soğuyunca hislerim o zaman konuşmayı severim ama o da karşımdakini benim derdimle üzülmeyeceğine eminsem . Zaten çok üzgünsem iştahım kesilir - aman Allah korusun - , yutamam bile lokmayı ama sinirliyken de kendimi yemeye vuran bir insanım , ki bu da Adanalı olunca beni korkunç bir kısır döngüye sokuyor .


10. En sevdiğin film ya da dizi?

  Bir sürü var , çünkü film izlemeyi çok severim . Dilwale Dulhania Le Jayenge , Conspiracy Theory, Gori Tere Pyaar Mein , Harry Potter serisi ama en favorim her zaman Felsefe Taşı , Father of the Bride , Daawat-e İshq ve devam edersem bu liste devam eder . Dizi olarak da , Anne With An E , Signal, Rebel Thief Who Stole the People.


11. Kendine hangi sorunun sorulmasını isterdin ve cevabın ne olurdu?

  Ne yaptın o dobloyu enişte ? Duruyor işte yeğenim , yarın bir mangal yapalım hatta bizim dobloya doluşup , hahahahahaha .

  Ayyy ne eğlendim hahahaha . Beş kişiyi mimlememiz gerekiyormuş , o zaman bende ,

  Bir Pembe Sever ,

  Küçük Hanım ,

  Akela ,

  Pastel ,

  Farklı Diyarlar 'ı ve bunu okuyup yapmak isteyen herkesi mimliyorum .

  Neyse çok konuştum hemen filmimizin konusuna geçiyorum ;

  Bir adet cinayet büromuz var , ama sürekli yorgun ve çokça da avanak diyebileceğimiz bir ekipten oluşuyorlar . Dünyanın en bıkkın , yorgun, huysuz ve uykulu Komiseri Salih ( Cengiz Bozkurt )  , kafası bambaşka yerlerde olan permalı ve ekibin tek kadın üyesi Asuman ( Binnur Kaya) , ekip lideri Başkomiser Emin ( Uğur Yücel) ve komiser yardımcısı Alaattin ( Mert Denizmen) . Bir gün bu yorgun , bıkkın , aç ve çaysız ekibe bir cinayet vakası verilir ama cinayet mahalline varınca karşılaştıkları şey hiç daha önce görülmedik bir vakadır . Bu katil normal bir katil değildir , süsleyerek cesetleri ortada bırakmaktadır . Böyle abudik gubidik cinayetlerin sonu kesilmez ve bizim ekipte katili yakalayamayınca özel olarak , Suç Uzmanı Dizdar Koşu'yu ( Feyyaz Yiğit ) ekibe getirirler . Dizdar 'ın da gelişiyle, manyak katili yakalamak için her yolu deneyen bir yandan deliren ve işin içinden çıkamayan ibretlik bir ekip olurlar ...

* Başta da dediğim gibi filmi çok sevdim , çok aşırı eğlendim . Kara komedi , suç , polisiye ve birazda da absürtlük çok güzel bir dozajda birleştirilmiş . Bütün bunlara ek en güzel yanı çok olabilecek bir senaryoydu , çok büyük bir gerçeklik payı vardı , süper kahraman, bir türlü ölmeyen,  aşırı karizmatik , jipli , kaslı, kasıntı tipler yoktu mesela. Süründüler bütün film boyunca , bir yandan da görev aşkı ile yanıp tutuşan uç polis örneği de yoktu ( daha önce bu konu ile ilgili Kore polisiye-suç dizilerinde ki gerçekçiliği ve bizimkilerin aşırı kahraman halleri ile ilgili yazmıştım ) , baya adam açım ben , uykum var , bırakın beni ben gelmeyeyim bu operasyona diyordu .

* Bütün ekip ayrı ayrı ibretlik tiplerdi ama özellikle de Cengiz Bozkurt'u izlemek çok keyifliydi , sürekli yorgun , bıkmış ve delirmiş hallerine çok güldüm . Öyle bir yorgun halleri vardı ki bende onunla birlikte yoruldum . Gerçi filmin yarısında delirdi durdu , o delirdi ben güldüm . Çay içmeye oturuyor , yudumunu almadan , cinayet var diyorlar koşuyor , yemek yiyecek lokmasını yutturmuyorlar cinayet var koşun ve bunların arasında çok güzel delirdi ama çok güzel delirdi , bütün o delirmelerinin hepsini hissettim .

* Feyyaz Yiğit'in yine oyunculuğunu çok beğendim ve aşırı güldüm ama bu sefer ki karakteri daha itici , kendini bir şey sanan - ama hiçbir şey yapamayan , ırz düşmanı bir tipti , böyle görünce elim ayağım titriyordu .

* Karakolu çok beğendim , nostaljik bir karakol olması güzel bir ayrıntıydı . Gerçi bütün mekanlar özenle seçilmişti .

* Sanat yönetmeni çok iyi iş çıkarmış , aşırı derecede yaptıklarını beğendim , ağzım açık izledim . Bütün o cinayet mahalleri çok iyi dizayn edilmiş , bir ara bunu ciddi bir manyak yapabilir diye düşündüm .

* Müzikleri Ölümlü Dünyada ki gibi çok güzel ve ince ayrıntıyla seçilmişti.

* Ölümlü Dünya ile karşılaştıran çok fazla kişi gördüm , tabi ki insan aynı yönetmen olunca istemsizce karşılaştırma gereği duysa da birbirlerinden çok faklı olan bu iki filmi karşılaştırmak benim zannımca beyhudedir . Öncelikle , Ölüm Dünya daha çok komedi üzerine bir filmdi , kara komedi ve bu tarzdan sapmamışlar . Fakat Cinayet Süsü sadece komedi değil, suç , polisiye, gizem ve azıcıkta gerilimi de barındırıyor denebilir , hepsi güzel harmanlanmış ve dozundaydı . Ve ayrıca Ölümlü Dünya da diyaloglar daha fazlaydı ve aşırı komikti , elbette ki sakin olaysız bir film değildi sürekli hareket halindeydiler ama Cinayet Süsü kadar değil . Cinayet Süsü daha çok olaylı bir filmdi ve beni güldüren şeylerde olaylardı .

* Film ters köşe yapması ise ayrı güzel yanıydı , ben neden bilmiyorum ama az çok bunu bekliyordum nedense ama bu kadarını da bende beklemiyordum , bütün salon hep birlikte şoka girdik

* Tek sevmediğim yanı yine küfürlerdi :( . Hele ki iki sahne de çok ağır bel altı esprileri (!) yapıldı , sinemada bir sürü insanın içinde izlerken daha da rahatsız hissettim açıkçası .


  Evet artık filmimizin ağır spoilerına geçiyorum izlemeyenlerin okuması bünyesine son derece zararlıdır aman dikkat ! 😂


* Bütün filme aşırı güldüm ama bazı sahneler var ki artık tanımı olamayacak derece de güldüm, böyle fenalık geçirdim ;

•  Film boyunca Salih karakteri uyumaya çalıştı ama uyutmadılar resmen , uykusuzluktan delirdiği sahneler en çok güldüğüm sahnelerdi , özellikle de artık eve gidiyim nolur diye yalvarıp eve döndüğünde evde gün olması ve sonuna kadar açık bir sesle oynayan bir salon dolusu insanla karşılaşması.            

• Üstüne bütün bu delirmelerin açlık, uykusuzluk ve yorgunluğun üstüne , Asuman ve Dizdar'ın salaklığı sonucu düğün konvoyunu peşlerine takıp olay yerine getirmeleri ve yine oynayan insan kalabalığının içinde kalarak nefesinin kesildiği sahnede aşırı güldüm ama öyle böyle değil aşırııı , halen günde beş doz açıp sahneye gülüyorum, yani o anki delirmesini , uykusuzluğunu iliklerime kadar hissettim , benimde nefesim daraldı .

•  Tanık olarak gelen dedenin , katilin eşkâlini anlatırken hiç kimsenin dediklerinin anlamaması , internetten bakmaları ama yine anlamamaları ve üstüne gelen sinir krizi sahnesi .   

•  Bomba sahnesinde , Dizdar'ın kablonun renklerini telefonda bomba imha ekibine söylemesi ve bomba imhacının kıyafetin içindeyken arabada dik duramaması , sürekli düşmesi , onu kaldırmaya çalışmaları ve en sonda telefonu içine düşürmesi ile ben öldüm .

• Dizdar ve Alaattin'in iyi polis , kötü polis olmaya çalışıp , birbirlerini dinlemediklerinden ikisinin de birden iyi polis olması ve birbirlerinin iyi hallerini gördükçe daha da iyi olmaya çalıştıkları sahne . 

  Belki abartı gelecek ama izlediğim en iyi Türk komedi filmiydi , hoş gerçi izlemediklerimin de iyi olduğunu pek sanmıyorum . Türk yapımı fazla kara mizah olmamasından da kaynaklanıyor olabilir tabi ki de , belki yapılsa bu tarz filmler yine çok  seveceğiz ama bu işlerin öyle yürümediğini bu kadar uzaklıktan bile görebiliyorum , çok küçük bir azınlık dışında böyle filmler yapılsa izlenmez - ki çok örnekte var böyle - , halka , avam tabakasına hitap etmeleri gerekiyor , yoksa bu millet para kazanamaz , sanat karın doyurmuyor mantığına geliyor eninde sonunda bu konu , ben bile film-dizi yorumu yazarken çoğunluğun izleyebileceği şeyler yazmaya çalışıyorum , yani bu sitemkar sözlerim ne film yapımcılarına ne de oyunculara , sitemin izleyiciye , yani benim senin gibi kişilere.*

  Filmimizin konusu,

  Şirin bir ailemiz var , ' Mermer ailesi ' ,  göbekli tonton baba Gazanfer (  Ahmet Mümtaz Taylan ) , onun dört avanak oğlu , Oktay ( Alper Kul ), Zafer ( Doğu Demirkol ) , Serbest ( Feyyaz Yiğit ),  Serhan ( Sarp Apak ) ve ailenin diğer üyeleri ile birlikte , Anadolu Tat Lokantası adındaki lokantalarında kendi hallerinde sessiz sakin bir hayat yaşıyorlardır .

  Fakat bu masum ve sıradan hayatın ardında büyük bir sır yatmaktadır , Mermer ailesi nesillerdir , köklü bir örgütün içindeki kiralık katillerdir , öyle ki hepsi çocukluktan beridir bu işi yapmakta ve artık çok tabi bir olaymış gibi yaşayıp gitmektedir - tövbeler olsun - . Hayatları kendi çaplarında normal giderken bir gün , işlerinde hata yaparlar ve örgüt onları infaz kararı alır ve böylelikle Mermer ailesi ile örgüt arasında kovalamaca başlar ...

* Başında bolca konuştuğum için burayı kısa tutucağım ,

* Filmin esprileri , sahneleri ile çok kaliteli bir komedi bir araya getirmişler , ben zaten bir Ali Atay kafası hayranı olarak çok aşırı sevdim . Boş bir komedi filmi değildi , hatta film bittiğinde , ne oldu şimdi bir dakika diye durduk kaldık hatta başım ağrıyordu - evet bunu iyi manada söylüyorum ahhahaha -  belki de filme çok fazla olay sığdırmalarından kaynaklıdır bu .

* Oyuncu kadrosu çok iyiydi , enerjileri böylesine uyuşmuş insanları izlemek çokça keyif verdi bana .

* Özellikle Doğu Demirkol'un ve Feyyaz Yiğit'in karakterlerine aşırı güldüm , ikisinin avanak- salak halleri beni çok güldürdü ,  çok ibretlik, fırlama ve ilginç tiplemelerdi . Oyuncuklarını övmeme gerek var mı bilmiyorum çünkü çok açık , çok iyi oyuncular ikisi de ,  ikisini bir daha kaliteli bir yapımda yan yana görmek istiyorum .

* Aileniz ile de izleyebilirsiniz demek isterdim ki , maalesef çok fazla küfürlüydü ama bunun haricinde çok güzel bir filmdi . 

* Son olarak da filmde çalan müzikler çok seçilmiş ve kaliteli şarkılardı , tam olarak nokta atışı denir ya öyle seçilmiş müziklerdi .

* Tam olarak şuradan ufak bir atarım oldu ama aynı zamanda güzel bir haberimde var , bu ayın yirmi beşinde Ali Atay'ın yönetmeni olduğu ve Ölümlü Dünya'nın yapım ekibinin yeni ' kara mizah ' filmi çıkıyor , ben çok mutlu ve heyecanlıyım , ki zira bu filmden sonra uzun bir süre hiçbir filmi sevemeyeceğimi düşünmüştüm , fragmanın izlemek bile keyfimi yerine getirdi , büyük umutlar ve heyecanla vizyon tarihini bekliyorum ,ayyy bana ne oluyorsa sanki benim filmim hahahaah fakat hasret kalmışız kaliteli filmlere  . Şuraya da fragmanını bırakıyorum sizde izleyin keyiflenin .

' Ailemizdeki bireyler dayanması zor travmalar yaşadığında , suçluluk veya keder hissettiği zaman , algılanan duygular çok yoğun olabilir ve kontrol edebilecekleri veya çözebilecekleri boyutun ötesine geçebilir . Bu insanın doğasıdır ; acı çok büyük olduğunda , insanlar ondan kaçınmaya başlar. Ancak duygularımızı engellediğimiz zaman , bilmeden bizi doğal olabilerek serbest bırakmaya götürebilecek olan gerekli iyileşme sürecine engel oluruz.
  Hatta şöyle ki , tip 1 diabet olduğum için gittiğim genel kontrollerde doktorum bana , ' tip 1 diabetlerin psikolojik destek muhakkak almaları lazım , şekerini dış etkilerin , stresin , etkileyip bozmaması lazım , hastalığına sahip herkesin gitmesi lazım , seni niye hiç göndermemişler ? Seni psikiyatriye yönlendiriyorum ' dedi . Bende bu olayı anneanneme anlatıyordum ki , anneannem aşırı bozuldu ' kendi gitsin o !!! ' diye kızdı . Aynı şekilde ben konuşma arasında başkalarına anlatınca yine ailemin büyük fertlerinin , niye böyle bir şeyi anlatıp kendimi ' deli ' yerine koydurduğum ile ilgili bir nutuk dinledim . Onların nezdinde gerçekten de büyük bir ayıptı bu , aileden birinin onların düşüncelerinde 'deli' (!) olması kabul edilemez bir olaydı , bir an Türk dizisi fon müziği girip , töre bunu gerektiriyor , o ailenin adını kirletmiştir , deyip beni vuracaklar sandım hahhaha .

  Şakası bir yana yüzleşmekten korktuğumuz duygularımız ve kalıtsal aile travmalarımız bizim topluğumuzun modern zaman problemlerinin  başını çekmekte . Joseph Campbell'in kendime motto haline getirdiğim  , ' Girmekten korktuğunuz mağara , aradığınız hazineyi barındırır ' sözünü derken ki haklılığını bir kez daha görüyorum  .


  Not : Aslında bu yazıda yazmak istediğim , gözlemlediğim toplumsal psikolojik problemlerdi ama sadece konuya girmem bile bu kadar sürdü , bende bunu naçizane, haddime olmayarak bir seri olarak yazmaya karar verdim .